Nigdy nie grałem w tą serię, ale zobaczę serial :)

Nigdy nie grałeś? Dla mnie seria skończyła się tak na prawdę na genialnej dwójce. Jeszcze New Vegas miało klimat i czar pierwszych dwóch części. Mam nadzieje, że serial też będzie utrzymany w takim klimacie.

jak cos jest dla wszystkich to musi byc gowniane. tak jak i wszystkie ich nowe gry po przejeciu praw autorskich do tego uniwersum.

Pozdrawiam fana dwójeczki...

Pozdrawiam. Dla mnie skończyło się na dwójeczce. Czekałem na ten film, ale zobaczyłem zwiastun i obawiam się, że boharerem będzie kobieta. I furia mnie ogarnęła.

To nie będzie ekranizacja stricte gry, a bardziej uniwersum z gier.

Trailer srednio zacheca,glownie glowna postac kobieca.

Uroki naszych czasów. Ja tam nie przesądzam, trailer jak narazie nie pokazuje niczego oprócz fanserwisu.

Fan-czego? Bardziej niż angażując Todda Howarda i pokazując w trailerze stylistykę czwartej części (praktycznie niekanonicznej - tak dużo rzeczy nie pasuje/nie ma sensu) nie da się fanów zniechęcić. Obawiam się że, będzie powtórka z serializacji Wiedźmina, czyli zupełne gówno i niezrozumienie materiału źródłowego, uniwersum, klimatu, przekazu, właściwie to wszystkiego.

Pewnie masz racje ale wiesz jak to jest, nadzieja umiera ostatnia.

Amazon i Bethesda, może dwa minusy dadzą plus.

Kyle Maclahlan w jednej z głównych ról - to już zachęca.

problem w tym, ze ten serial produkuje osoba odpowiedzialna za upodlenie Fallouta i ktora nie ma nic wspolnego z jej oryginalnym sukcesem. prawa do marki moze kupic nawet najwiekszy patalach w ukladzie slonecznym.

Skoro już zacząłeś ten temat to mam kilka retrospektywnych przemyśleń którymi się podzielę. Na pewno już wcześniej ktoś wpadł na takie same wnioski i je opisał ale to mój temat i moje przemyślenia a nie mam się komu wygadać więc wybaczcie.
Wychowałem się na pierwszych dwóch odsłonach serii gier Fallout (trochę mniej na Fallout: Tactics). Od momentu przejścia pierwszej gry stałem się fanem nurtu postapokalipsy w filmie, literaturze, grach a nawet w muzyce. Więc to nie jest „tylko” jakaśtam gra z dzieciństwa do której mam sentyment. Ona przedefiniowała moje zainteresowania i miała realny wpływ na moje życie. Gdy gruchnęła wiadomość o tym że Interplay jest wykupiony przez Bethesde a Fallout 3 van Buren prawie na wykończeniu trafił do śmietnika byłem niepocieszony. Postanowiłem bojkotować nowe Fallouty. Nie grałem chyba w nic od Bethesdy a seria the Elder Scrolls mnie jakoś ominęła w związku z czym moja ówczesna krytyka nie była niczym podparta. Po latach gdy już byłem na studiach, mój współlokator polecił mi Fallout New Vegas, w którego sam wtedy ciupał. Zachęcił mnie tym, że przy jego realizacji pracowała oryginalna ekipa od pierwszych Falloutów i to było widać! Przegrałem sporo godzin i po (kolejnym z rzędu) przejściem gry postanowiłem dać jednak szansę Falloutowi 3. Niestety jak postanowiłem tak zrobiłem i do dzisiaj żałuje. Jedyna dobra rzecz jaka z tego wyniknęła to, że moja krytyka tej gry w końcu ma solidne fundamenty. Nie będę jej tutaj recenzował, bo ja nie o tym. Co innego chce powiedzieć.
Krótko po tym smutnym wydarzeniu wyszedł Skyrim od Bethesdy, którego ograłem wiele razy. Ostatnio znowu zacząłem w niego grać i przy tej okazji poczytałem sobie i pooglądałem kilka filmików dot. całej serii, jej genezy itp. Otóż Bethesda miała od samego początku ambicje stworzyć duży otwarty, różnorodny świat. Oni to kombinowali już w tych wczesnych, DOSowych, rozpikselizowanych odsłonach Elder Scrollsów. Nic więc dziwnego, że wykorzystali okazję, żeby kupić upadającą markę, która również taki świat oferuje. Z biznesowego punktu widzenia to był strzał w dziesiątkę. Teraz mają dwie serie, zupełnie różne, jedna fantasy druga sci-fi więc jeśli nowe rozwiązania nie sprawdzą się w jednej serii to będzie można je poprawić w drugiej. A jeśli któraś seria przestanie się sprzedawać to już nie będą tacy całkiem stratni, bo jest ta druga. Problem leży jednak w sposobie budowania świata oraz narracji. Teraz gdy po raz kolejny ogrywam Skyrima widzę to jak na dłoni. Świat Elder Scrollsów jest bardzo na serio. Wszystko musi być epickie, monumentalne a jednocześnie fabuła prowadzi nas za rączkę jak dziecko, bo też to jest raczej główny target tych gier – dzieci. Tymczasem pierwsze Fallouty to całkowite przeciwieństwo. Tam nic nie było na serio, ani świat, ani technologia ani fabuła. Gra jest oparta o retrofuturystyczną pulpę lat 50., pełno tutaj czarnego humoru i nawiązań do innych dzieł kultury, które są skierowane raczej do dojrzalszego gracza. Nawet w tej pierwszej, dużo poważniejszej w tonie części mamy mnóstwo zabawnych dialogów i questów. W takim np. Skyrimie panuje bezbekizm. Nawet jak się trafi quest z jajem to brakuje mu pazura. W tym gładkim i nudnym świecie nie ma miejsca na np. rozmowę z rozkładającym się zombiakiem któremu wyrasta gałąź z głowy a który w co drugim zdaniu kpi z własnej śmierci.
Szkoda że tak to się potoczyło. To nie tak, że Bethesda to patałachy, oni po prostu nie czują tego świata ani tych klimatów i nie potrafią odtworzyć „tego czegoś”. Tak naprawdę moje ogrywanie serii Fallout skończyło się na tych grach które tutaj wymieniłem. Nie grałem ani w Fallout 4 ani 76 i nie zapowiada się żebym miał kiedykolwiek to zrobić. Wciąż się łudzę, że może chociaż serial nie będzie taki do końca … zepsuty.

Bardzo dobrze napisane! Od wielu, wielu lat, gdy nadchodzą jesienno-zimowe miesiące na komputer powraca Fallout 2. Mimo lat na karku ta gra się nie nudzi. A i ja do młodzieży się już dawno nie zaliczam. Niestety w jakość serialu wątpię, obym się mylił.

W samo sedno.